مان حکیم علیه‌السلام وقتی که از سرزمین خود بیرون رفت، در موصل ـ که به آن کوملیس گفته می‌‏شد ـ فرود آمد. وقتی که در کارش در ماند و اندوهش شدّت گرفت و کسی هم نبود که او را در انجام دادن کارش کمک کند، پسرش را به خانه برد و در را بر روی خود بست و او را پند داد و گفت: پسرم! دنیا، دریای عمیقی است که انسان‏های بسیاری در آن هلاک شده‏‌اند. از عمل در آن، توشه بر گیر، و کشتی‏‌ای را بر گیر که مسافر آن، پَروامندی از خدا باشد. سپس سوار بر کشتی، به اعماق دریا برو، تا نجات یابی، و من نگرانم که نجات نیابی. پسرم! کشتی (نجات) ایمان است، و بادبان آن توکّل، و سکان آن شکیبایی، و پاروهایش روزه و نماز و زکات.پسرم! هر که بدون کشتی وارد دریا شود، غرق می‏‌گردد. پسرم! سخن اندک بگو، و خداوند عز و جل را در همه جا یاد کن؛ چرا که او تو را بیم داد و ترساند و آگاه ساخت و آموخت. پسرم! از مردم پند بگیر، پیش از آن که تو مایه پند مردم شوی. پسرم! از (پیش‏آمد) کوچک، پند بگیر و پیش از آن که بزرگ بر تو وارد شود. پسرم! هنگام خشم، خود را مهار کن تا هیزم جهنّم نشوی. پسرم! فقر، بهتر از این است که ستم کنی و سرکشی نمایی. پسرم! بپرهیز از این که قرض بگیری و در پرداخت آن، خیانت ورزی. پسرم! بپرهیز از این که کسی را خوار نمایی؛ چرا که خود نیز خوار می‏‌شوی. پسرم! بپرهیز از این که فقیر از دنیا بیرون بروی و دیگری را سرپرست کار و دارایی‌‏ات قرار دهی که او را امیر گردانده‏‌ای. پسرم! خدای متعال، مردم را به خاطر عملشان گرو گرفته است. پس وای بر آنان، به خاطر آنچه دست و دلشان کسب کرده است. پسرم! دنیا را در حالی که گناهان و شیطان در آن هستند، امن ندان. پسرم! هر آینه نیکوکارانِ پیشین، مورد آزمون قرار گرفتند، پس پسینیان چگونه از آن نجات می‌‏یابند؟ پسرم! دنیا را زندان خود قرار ده، تا آخرت، بهشت تو باشد. پسرم! تو موظّف نشده‏‌ای که کوه‏ها را بر دوش بکشی، و نیز به انجام دادن چیزی که توانش را نداری، موظّف نشده‏‌ای، پس گرفتاری را بر دوشت حمل نکن، و با دست خودت، خود را قربانی نکن. پسرم! تو چنان که می‏‌کاری، می‏‌دِرَوی، و چنان که عمل می‏‌کنی، می‏‌یابی. پسرم! با پادشاهان همسایگی نکن، که تو را می‏‌کشند، و اطاعتشان نکن، که کافر می‏‌گردی. پسرم! با بینوایان همسایگی کن؛ بویژه با نادارها و بینوایان مسلمان. پسرم! برای یتیم، همچون پدری مهربان، و برای بیوه زنان، همچون همسری دلسوز باش. پسرم! چنین نیست که هر کس بگوید: "مرا بیامرز" آمرزیده شود. آمرزیده نشود، مگر کسی که پروردگارش را اطاعت کرده باشد.