قصه گو، با استفاده کردن از ابزارهای شخصی خود در قصه گویی یعنی با انتخاب کردن کلمه ها، صدا، رفتار، حرکت‌ها و حالتهای چهره و مانند اینها به آماده کردن قصه می پردازد، و سپس آن را به گوش و به خیال شنوندگانش می رساند .
او تنها از عناصر زیر استفاده می کند:
۱) یک داستان مناسب که به خوبی نیز آماده شده است و با شخصیت و سبک مخصوص او منطبق است.
۲) صدای مؤثر و شیوه ی بیان و ارائه.
۳) تخیل قصه نیوشان .
قصه گو به هیچ وجه نباید روی شگردها حساب کند و به عوامل غیر عادی که می تواند بر قصه گو یی او تأثیر بگذارد و آن را به یک نمایش مبدل سازد متوسل شود. هنر قصه گویی همچنان به عنوان یکی از قدیمی ترین شکل های هنر بشر باقی می ماند و این شکل از هنر بخصوص برای کودکان ارزشمند است. بزرگسالانی که می خواهند برای کودکان قصه بگویند باید با احترام و صداقت و مهارت در این راه سرمایه گذاری کنند و به این ترتیب به این هنر نزدیک شوند. در این صورت پاداشی که به دست خواهد آمد معمولاً بیشتر از سرمایه گذاری خواهد بود.
